Η Ικαρία πήρε το όνομα του από τον Ίκαρο, γιο του Δαίδαλου. Στα βράχια της Ικαρίας έπεσε ο Ίκαρος όταν ο ήλιος έλιωσε το κερί στα φτερά του.

Η Ικαρία ανήκει στο Νομό Σάμου και κατοικείται ήδη από τον 9ο π.Χ. αιώνα. Υπήρξε, μάλιστα, μέλος της Αθηναϊκής συμμαχίας.

Η Ικαρία ταλαιπωρήθηκε υπερβολικά στο παρελθόν από τις πειρατικές επιδρομές. Για τον λόγο αυτό φτιάξανε αντι-πειρατικά χωριά, όπως η Λαγκάδα.

Την εποχή του Εμφυλίου το νησί αποτέλεσε τόπος εξορίας αντιφρονούντων, οι οποίοι αγκαλιάστηκαν από τους ασυμβίβαστους κατοίκους.

Η Ικαρία κατοικείται από την προϊστορική εποχή αλλά ενδιαφέρον αρχίζει να παρουσιάζει από τον 15o αιώνα, ένα αιώνα σημαδεμένο από πειρατές με την τρομερή μορφή του πειρατή Χαϊρεντιν Μπαρμπαρόσα να είναι ο φόβος και ο τρόμος στα παράλια του Αιγαίου. Τότε απ’ το νησί φεύγουν οι Γενοβέζοι δεσπότες και οχυρώνονται στη Χίο, με τους Ικαριώτες για να γλιτώσουν να καταφεύγουν στα βουνά. Έτσι αρχίζει η εποχή που ακμάζει η Λαγκάδα, ένας οικισμός απόκρημνος στο δυτικό άκρο του νησιού πάνω από το ακρωτήρι του Κάβο Πάπα χτισμένη σε μια κρυφή ορεινή κοιλάδα. Εδώ ήταν η «κιβωτός της Ικαριακής επιβίωσης» για τους κατοίκους του νησιού.

Για πάρα πολλά χρόνια, η Ικαρία θεωρούνταν ακατοίκητη και γι’ αυτό δεν ενοχλήθηκε από κουρσάρους ούτε από τους Τούρκους την πρώτη δύσκολη περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας. Από τον 18ο αιώνα οι κάτοικοι άρχισαν να κατηφορίζουν προς τη θάλασσα δημιουργώντας μικρούς οικισμούς.

Το 19ο αιώνα αναπτύσσεται σιγά σιγά το εμπόριο του ξυλοκάρβουνου, της σταφίδας και του κρασιού με τους εμπόρους της Σμύρνης. Είναι η εποχή που χρονολογούνται τα περισσότερα παλιά δημόσια έργα, οι εκκλησίες, τα σχολεία καθώς και το δίκτυο των μονοπατιών και ορισμένα πέτρινα γεφύρια με τις χαρακτηριστικές καμάρες τους.

Το 1912 οι Ικαριώτες μόνοι τους επαναστατούν και κερδίζουν την ανεξαρτησία τους από την Τούρκικη διοίκηση, ιδρύοντας την Ικαριακή Πολιτεία με δικό της νόμισμα και γραμματόσημο και αργότερα με την άφιξη του Ελληνικού στόλου ενώνεται με την Ελλάδα.